“De mensen hier nemen je zoals je bent”

We bellen aan bij Rina Henssen. Het briefje op de deur vermeldt dat we even geduld moeten hebben. Rina zit in een rolstoel, dus het duurt even voordat ze bij de voordeur is. Haar hondje Sunny is er sneller bij en heet ons welkom met haar geblaf.

Een hondje als je beste vriend

Overal waar Rina is, daar is Sunny. Hij is haar beste vriend. Tenminste nu dat haar vorige hond én zielsverwant Bliss er niet meer is. Rina: “Met Bliss had ik een onvoorstelbare band. We hadden bijna telepathisch contact. Hij voelde precies aan wat ik nodig had, zo bijzonder.” Zo goed getraind als Bliss zal Sunny nooit worden. Liggend op zijn plekje op de bank, lijkt hij daar zelf gelukkig niet zo rouwig om.

Gezondheid groot goed

Rina kreeg al jong in de gaten dat het leven niet maakbaar is. Ze werkte als vrijwilliger bij de opvang van jonge mensen (het JAC) en had zelf in die tijd ook de nodige beproevingen te doorstaan. Maar de grootste klap kwam toch wel 22 jaar geleden tijdens carnaval 2000. Rina vertelt: “Ik zat samen met mijn zoon aan de koffie bij de bakker toen het begon te stormen en te sneeuwen. Na lang wachten en heel wat kopjes koffie besloten we toch maar door de storm naar huis te gaan. Ik op mijn driewielfiets, die ik destijds vanwege gezondheidsproblemen had, en mijn zoon op zijn brommer.

In de Kruiskamp, waar ik destijds woonde, werd ik aangereden door een tegenligger en klapte met de zijkant van mijn hoofd op de kofferbak. Vijf centimeter naast de trekhaak. Gelukkig, anders was het helemaal slecht met me afgelopen.”

“Ik ben veel thuis om mezelf te beschermen tegen te veel prikkels”

Revalideren

Rina belandde in het ziekenhuis met een dubbele whiplash, een buikwond en hersenletsel. “Ik heb vier maanden plat- gelegen voordat ik een zinnetje kon lezen. En het duurde nog eens twee weken voordat ik dat zinnetje na het lezen ook terug kon vertellen.” Sinds die tijd gaat het lopen moeizaam. Sinds drie jaar zit ze zelfs in een rolstoel en gaat ze in haar scootmobiel de deur uit. De lijst van kwalen - zoals dystrofie, suikerziekte, kapotte heup - is door de jaren heen zo lang geworden dat haar huis er mee behangen kan worden. Maar Rina zit niet bij de pakken neer, ook al is het soms moeilijk.

Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH)

Op de vraag of ze mee wilde werken aan een interview was Rina duidelijk: “Jazeker wil ik dat, want dan kan ik buurtbewoners vertellen over mijn hersenletsel en wat dat met mij doet. Soms heb ik namelijk het idee dat mensen vinden dat ik uit de hoogte doe of arrogant ben, maar dat is niet zo. Door mijn ziekte ben ik snel overprikkelt en reageer ik soms wat raar misschien. Gelukkig heb ik nu medicijnen waardoor het beter gaat. Ik ben graag onder de mensen. Toch ben ik veel thuis om mezelf te beschermen tegen te veel prikkels.” Dit is ook de reden dat Rina ervoor gekozen heeft alleen de verplichte renovatiewerkzaamheden te laten uitvoeren.

Contact in de buurt én ver daarbuiten

Ondanks het risico van overprikkeling heeft Rina toch veel contact in de buurt, maar ook met mensen ver weg. Vanachter haar laptop en mobiel spreekt ze met familie en vrienden over de hele wereld. Met haar broer in Jakarta en vrienden in Kaapstad en Brisbane. “Zo fijn dat er WhatsApp is, dat is lekker goedkoop bellen en appen”, aldus Rina. Maar het gezegde Beter een goede buur dan een verre vriend geldt ook voor Rina. “Toen ik hier acht jaar geleden kwam wonen, voelde het als een warm bad. De mensen hier nemen je zoals je bent. We kennen elkaar en letten op elkaar. Als ik per ongeluk de sleutels op de deur laat zitten, dan zetten ze die aan de binnenkant in het slot. Voel ik me niet lekker en heb ik de gordijnen een paar dagen dicht, dan laten ze me. En als de gordijnen weer open zijn, dan vraagt m’n buurvrouw of het weer goed met me gaat. De buurt weet dat als ik écht hulp nodig heb, ik erom vraag via WhatsApp of Facebook. Maar ik probeer altijd zoveel mogelijk zelf te doen.”